Πρελούδιο

To πρελούδιο είναι μουσικό κομμάτι σχεδιασμένο να παιχθεί ως εισαγωγή πριν από μια σύνθεση, συνήθως μια Φούγκα ή Σουίτα. Στην πρωταρχική του μορφή, το πρελούδιο λειτουργούσε περισσότερο ως άσκηση των μουσικών πριν την εκτέλεση του κυρίως έργου, καθώς και για το κούρδισμα και τη σταθεροποίηση των οργάνων. Για το λόγο αυτό είναι σύνθεση ελεύθερη στη δομή και περισσότερο αυτοσχεδιαστικού χαρακτήρα. Κατά την περίοδο του ρομαντισμού, το πρελούδιο αποτελεί πολλές φορές αυτόνομο μουσικό κομμάτι, όπως για παράδειγμα σε συνθέσεις του Σοπέν ή του Φραντς Λιστ.
Η ονομασία πρελούδιο χρησιμοποιείται, επίσης, για εισαγωγές Όπερας.

Πηγή:  http://el.wikipedia.org

Καλημέρα
Σήμερα διαπίστωσα οτι έχω αρκετό καιρό να γράψω κάτι ολότελα δικό μου σε τούτο εδώ το μπλογκ και αναρωτήθηκα, ποίος ο λόγος να κρατάς ένα μπλογκ εάν δεν γράφεις τις σκέψεις σου σε αυτό;
-Κανένας,απάντησα γρήγορα στον εαυτό μου.

  Αυτό που μου αρέσει όταν γράφω ένα κείμενο εδώ μέσα είναι ότι το κάνω χωρίς να έχω κάνει προσχέδιο αυτών που γράφω,βλέπω μόνο μια άδεια οθόνη και την γεμίζω με ότι λέξεις ξεπεταχτούν από τα συναισθήματα και την διάθεση που έχω την στιγμή που γράφω,σχολιάζοντας ότι μου έρθει στο κεφάλι. Αυτός άλλωστε είναι και ο μόνος όρος που έβαλα στον εαυτό μου έτσι ώστε να κρατήσω αυτό το μπλογκ. Στην προηγούμενη μορφή του, ξέφυγα από αυτό και δεν ήταν όμορφο.

 Εδώ και καιρό ασχολούμαι με το openSUSE Project προσπαθώντας να δημιουργήσω, όχι μόνος μου φυσικά, μια κοινότητα η οποία λείπει από την Ελλάδα. Όλη αυτή η διαδικασία είναι αρκετά δημιουργική αλλά συνάμα και κουραστική αλλά με την καλή έννοια. Είναι πολύ όμορφο να συμμετέχεις σε μια κοινότητα, να προσφέρεις, να δημιουργείς και να μοιράζεσαι, ειδικά να μοιράζεσαι...

 Όχι δεν ανακάλυψα τώρα τον Ήλιο αλλά η διαπίστωση του πόσο όμορφα είναι όλα αυτά σου προσφέρει από μόνη της μεγάλη ικανοποίηση, σαν να βγαζεις το αγαπημενο σου παιχνιδι από την ντουλάπα μετά από καιρό και να παίζεις μαζί του η σαν να κάνεις έρωτα με μια παλιά ερωμένη που αγάπησες.Έξω έχει συννεφιά,είναι ακόμη πρωί και εγώ έχω ρομαντική διάθεση, ακόμα κάτι που έχει να γίνει καιρό. Πάλι ξέφυγα, ω τι έκπληξη;

 Έλεγα λοιπόν για την δημιουργία της κοινότητας, όμορφο πράγμα η δημιουργία και ακόμα πιο όμορφο να συνεργάζεσαι σε αυτό με ανθρώπους που συμμερίζονται τις ιδέες σου και εσύ τις δικές τους. Καλό πράγμα και η αλληλεπίδραση και η γέννηση ιδεών από αυτή. Καλό πράγμα και σχεδόν μεθυστικό και η εξέλιξη που έρχεται από αυτή την διαδικασία, παράπλευρη απώλεια ίσως η υπεροψία που αναβλύζει από μέσα μας όταν παρατηρούμε την εξέλιξη μας που  στο τέλος καλούμαστε να ελέγξουμε αλλιώς ίσως γρήγορα,ίσως μακροπρόθεσμα θα μας πάει πιο πίσω από εκεί που ξεκινήσαμε αφήνοντας μας την πικρή γεύση της αποτυχίας. Εδώ θα πω όμως ότι ένα από τα πιο σπουδαία πράγματα που με δίδαξε η ζωή (με σκληρό τρόπο) είναι ότι η αποτυχία είναι πολύ υποτιμημένη. Ένα άλλο σχετικό είναι η σπουδαιότητα του να ξέρεις πότε έχεις αποτύχει, πότε έχεις πετύχει και πότε κατευθύνεσαι προς ένα από αυτά τα δυο αλλά δεν έχεις φτάσει ακόμα εκεί.

 Ξαναγυρνάω στην κοινότητα λοιπόν αυτή την φορά για τα αρνητικά της διαδικασίας. Τα αρνητικά της διαδικασίας λοιπόν βασίζονται στους ίδιους παράγοντες πάνω κάτω με τα θετικά με κύριο παράγοντα τους ανθρώπους. Κυρίως στις προσδοκίες που έχεις από αυτούς,σε αυτόν τον τομέα ο μόνος υπαίτιος για οτιδήποτε είμαι εγώ, παρόλα αυτά δικό μου είναι το μπλογκ και αν δεν γκρινιάξω εδώ που θα το κάνω; Το να μην απογοητεύεσαι γρήγορα από τους ανθρώπους είναι τις πιο πολλές φορές ελάττωμα, όποιος υποστηρίζει το αντίθετο θα ήθελα να κάνω μια συζήτηση μαζί του... Ξέρω ότι το να λες ότι βλέπεις μπροστά είναι πολύ υπεροπτικό, ειδικά αν αναφέρεσαι στο μέλλον άλλων ανθρώπων πέραν του εαυτού σου, αλλά είναι κάτι που το κάνω και χωρίς φόβο αλλά με μπόλικο πάθος το υποστηρίζω μιας και σπάνια κάνω λάθος. Από την άλλη πάντα κάνω λάθος σε αυτόν τον τομέα όταν μιλάω και πράττω για τον εαυτό μου. Με ένα περίεργο προσωπικό εγκεφαλικό αλγόριθμο που σχετικά πρόσφατα ανακάλυψα ότι υπάρχει, ο μόνος τρόπος να πετύχω κάτι για μένα είναι να κάνω τα πάντα για να απομακρυνθώ από αυτό,το έπραξα μια-δυο φορές και για έναν(περίεργο) λόγο δουλεύει. Πάλι ξέφυγα, για τα καλά αυτή τη φορά. Συνεχίζοντας από εκεί που έμεινα (;!;) και συνοψίζοντας αυτά που θέλω να πω γιατί νιώθω ότι βαρέθηκα, θα πω ότι το μεγαλύτερο αρνητικό είναι ότι οι άνθρωποι καμιά φορά τεμπελιάζουν η βάζουν το προσωπικό όφελος πάνω από το συλλογικό και όταν αυτό γίνετε και εμποδίζει την εξέλιξη της κοινότητας, είναι ιδιαίτερα ψυχοφθόρο για το σύνολο της κοινότητας. Στον τόπο αυτό είναι αυτονόητο να κοιτάζουμε την πάρτη μας, αλλά αυτό που κυριαρχεί δεν είναι πάντα το σωστό, είναι απλά αυτό που κυριαρχεί. Επίσης αποδεικνύεται τα τελευταία χρόνια ότι αυτό που κυριαρχεί δεν είναι πάντα προϊόν το οποίο θα μας εξελίξει, ο νοών νοείτο.